Phu Quoc! Wij waren ook uiteraard in Vietnam voor de zon en het strand. Dat is wel te vinden op dit tropische eiland.

We wilden hier zo'n 5-6 dagen verblijven, maar hebben toch besloten dat dit er 9 worden! Combinatie van dingen zien en relaxen, we moeten gewoon weer aan het werk na de vakantie. Dus we vonden dat we dat verdiend hadden.

Phu Quoc staat beschreven als tropisch eiland. Sommige plekken witte stranden en blauw water, goed eten en gezelligheid. Klinkt goed toch? Maar er is ook een nare geschiedenis. De welbekende (maar liefst verzwegen) Coconut Prison is hier. Een martelkamp tijdens de Vietnam oorlog, vreselijke verhalen lees je er over en hier wilden we graag meer over weten.

De eerste nacht sliepen we op een klein resort met huisjes (My Siena Garden). Het zag er leuk uit! Er was een grote slaapkamer en de douche en wc waren half binnen / half buiten. De rest van het park was netjes en er was een zwembad. We zijn naar het strand gegaan om daar lekker te zwemmen en de lunchen. Ook hier valt de rommel op, komt ook omdat er ontzettend veel resorts worden gebouwd. Allemaal plastic, verpakkingen en bouwmaterialen. En voor de resorts was het dan wel mooi bijgehouden.

We huurden via het hotel een motor zodat we wat meer konden zien van het eiland. We kregen een lekke band, eerst nog laten oppompen maar hij liep net zo snel weer leef. Een Vietnamese jongen was zo aardig om mij achter op te nemen en ons naar een garage te brengen. Hij maakte even een dealtje voor ons, we waren bang voor een hoog bedrag. Maar een nieuwe binnenland laten plaatsen is hier 100.000, wat neer komt op 4 euro! Uiteindelijk kregen we dit ook nog terug van het hotel.

De dag erna zijn we naar een hotel gegaan dichterbij het drukke en gezellige gedeelte. Dachten we ;) Het bleek wel een drukke straat te zijn, maar meer iets voor de locals. Op zich ook leuk naar wij wilden graag dichterbij het strand en bij de barretjes/restaurantjes. De dagen erna verbleven we in Canary Hostel, gezellig hostel met zwembad in een prima straat! We huurden gelijk voor de hele week een motor, het beviel heel goed. Zelfs ik heb motor gereden! Officieel mag het eigenlijk niet, maar het gebeurt zó veel. Veel backpackers leggen de route Ho Chi Minh - Hanoi ook af per motor. Kopen en verkopen van een motor is hier makkelijk. Als je wel wordt aangehouden betaal je een boete van een paar euro, wat ik heb gehoord. Zelfs aan een internationaal rijbewijs heb je niets en als er een aanrijding is, krijgt de toerist over het algemeen de schuld. Maar hoe druk het op sommige punten ook is met motors en ander verkeer, we hebben geen één aanrijding of iets gezien.

We zijn wat rond gaan rijden, wat een grote resorts worden hier gebouwd, sommige zelfs met een gigantische golfbaan. En het contrast met de hutjes en huisjes die ernaast staan, raar gezicht. Een Vietnamese jongen in het hostel vertelde dat er mensen worden uitgekocht, de mensen in die hutjes zijn vaak vissers en redden zich met de middelen die ze hebben. Met het uitkopen krijgen ze ineens zo'n groot gedrag dat ze niet weten wat ze ermee moeten. En ook al is het bedrag groot, een nieuw stuk grond kunnen ze er eigenlijk niet van kopen omdat dat weer te duur is door de groeiende toerisme. De resorts zijn prachtig maar als je dit weet plus de rommel die er wordt gemaakt, ga je er toch even bij nadenken. Ik denk dat over 5-10 jaar Phu Quoc er heel anders uit ziet.

We zijn bij, volgens internet, één van de mooiste stranden van Phu Quoc en Vietnam geweest genaamd Sao Beach. Een wit strand met blauw water, het was inderdaad supermooi! En (nog) helemaal niet druk. In de verte zag je al wel paar resorts en daar zal het waarschijnlijk drukker zijn, maar het gedeelte waar wij waren was heerlijk rustig. De weg hierheen was deels verhard en goed, het andere gedeelte was kiezel of zand. Maar prima te doen op de motor. Hier hebben we de middag gelegen, heerlijk!!

Andere dagen hebben we ook lekker rond gereden, verlaten strandjes gezien doordat we niet logische weggetjes kozen. Als we ergens reden was er altijd wel een inwoner die ergens heen wees, dus dan wisten we dat daar ergens het strand zou zijn. Zo was er ook een dag dat we naar een waterval wilden, we wisten niet zeker of die waterval er nu ook zou zijn of dat ie droog stond. Maar we wilden er sowieso even heen. We reden de goede richting op, maar op een gegeven moment stonden we ergens in de buurt maar niet helemaal goed. Ook daar was er iemand die omhoog wees, dus wisten we dat we een stukje terug moesten en de weg omhoog moesten nemen. Hier was een lang pad met aan de ene kant een supermooi meer en de andere kant de waterval. Inderdaad droog, maar leuk om te zien.

We zijn dus ook bij Coconut Prison geweest, verschrikkelijk om te zien wat zich hier heeft afgespeeld. Deze gevangenis is gebouwd rond 1950 door Franse kolonisten. Tijdens de Vietnam oorlog verbleven hier gevangen, die tegen de Fransen en Amerikanen waren, onder de meest vreselijke omstandigheden. Ze werden op vele manieren gemarteld, wat nu in beelden is uitgebeeld. Het waren martelingen als dat de gevangen spijkers in hun gewrichten kregen, over een hete grill koprollen moesten maken, in een grote pan boven vuur, met hun penis boven het vuur, met een slang zeepsop in je keel krijgen, met een stok het gebit eruit slaan... echt de gruwelijkste dingen! Wie heeft dit bedacht? Het ene was nog vreselijker als het andere. Ook moesten de gevangen in de meest bekende Tigercaves. Dit zijn kooien die buiten staan, zo'n 40-50 cm hoog en 1,5 m lang en breed denk ik. De zijkanten en bovenkant waren voorzien van prikkeldraad. De gevangenen lagen hier met z'n tweeën in. Overdag in de brandende zon, in de nacht in de kou. Ze droegen alleen een onderbroek, behoeftes moesten ook worden gedaan in het kleine kooitje. Zó indrukwekkend dat dit gebeurde op de plek waar wij nu in alle vrijheid staan.

Aan de hoeveelheid beveiligers en het prikkeldraad rond de gevangenis te zien, zou je je niet voor kunnen stellen dat er ontsnappingen zijn geweest. Maar dit was vast ook de enige houvast en hoop van de gevangenen. Er zijn verschillende pogingen gedaan. En er zijn door middel van tunnels graven ook heel wat gevangenen ontsnapt. En dit was, wat ik begreep, rond 1975. Zo bizar om te zien, dit lijken dingen van vroeger. Maar dit is nog zo kort geleden. Dat nare gevoel over het kamp bleef wel even hangen. Maar uiteindelijk wel weer kunnen genieten van het weer en het strand!

Wat leuk was op het eiland was Rory's, een grote bar op het strand. Heerlijk om hier 's avonds te zitten met een biertje of een lekkere gin tonic, voeten in het strand. Ultiem vakantie gevoel! En dan de lichtjes op het water van de vissersbootjes die vissen op inktvis. Zó veel bootjes!

We hebben een vis en snorkel tour gedaan. We gingen met een bootje naar wat kleinere eilandjes ten zuiden van Phu Quoc. Eerst bleven we ergens liggen om te gaan vissen. We kregen allemaal een soort klos met draad waarmee we konden vissen. En dan mag Jorrit een ervaren visser zijn, ik was toch de eerste die een vis had gevangen! Yeah, denk dat we met z'n alleen maar 6 visjes hadden gevangen. Dit zou in ieder geval niet genoeg zijn voor de lunch die we later zouden krijgen. Na de lunch stopten we bij 2 eilandjes om te gaan snorkelen. Er was koraal te zien en een aantal vissen, we wisten dat het niet vol lag met gekleurd koraal en de meeste exotische vissen, maar dit viel zeker niet tegen. En de eilandjes, wauw. De eerste stop was Hòn Dam Ngang, een eilandje waar 1 gezin woont. Hoe gaaf, je eigen eiland! Het tweede eiland Hòn Móng Tay (ook wel Fingernail Island) was nóg mooier, heel tropisch! Hier hebben we zowel gesnorkeld als even op het eiland zelf geweest.

Ook de avondmarkt is leuk om een keer heen te gaan. Phu Quoc staat ook wel bekend om de parels, er is een museum en het wordt echt overal verkocht (echt en nep). Op de markt hebben een super lekkere rijstvel-pizza gegeten. Dit ga ik zeker thuis proberen. Ze leggen een rijstvel op een rooster smeren er ei, groente en bief op. Hierna vouwen ze het twee keer dubbel en roosteren het nog even. Heel lekker!

Helaas was de laatste dag op Phu Quoc snel aangebroken. Niet alleen de dag dat we terug zouden vliegen naar Ho Chi Minh, op het vliegveld moesten we ook afscheid nemen van elkaar. Ik zou met de taxi naar mijn hostel in HCM worden gebracht. Jorrit zou op het vliegveld blijven en in de nacht naar huis vliegen. Ik was blij dat ik nog in Vietnam zou blijven voor 10 dagen, maar zonder Jorrit vond ik op dat moment echt niet leuk. Afscheid nemen al helemaal niet! Dus voordat we naar de afgesproken plek liepen waar de taxi zou zijn, namen we afscheid. Jorrit liep mee naar de taxi en dat was ons gezamenlijke Vietnam avontuur! Het was fantastisch en het beviel zo goed! Bedankt lief!